Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ

copyright by outopios

Μία φορά και ένα καιρό ήταν ένας, που νόμιζε πως ζούσε
Σ’ ένα σπιτάκι φτωχικό, τίποτα δεν ζητούσε
Η μέρα τέλειωνε μ’ ένα κρασί, μ΄ ένα τσιγάρο σκέτο
Και στην καρδιά του είχε, ένα παλιό στιλέτο.

Τα μάτια του ήταν υγρά, ποτέ του δεν γελούσε
Στην μοναξιά του είχε κλειστεί και μόνος του μιλούσε.
Έλεγε για την μοίρα του, με δάκρυ στην ματιά
Σαν από πέτρα έμοιαζε, στα στήθια του η καρδιά.

Δεν ξέρω την αλήθεια, εγώ για την πω
Τι έκανε τον φίλο μας; τόσο μοναχικό.
Ίσως των πληγώσανε, μ’ ένα μεγάλο ψέμα
Για αυτό και τώρα πάγωσε, μέσα του το αίμα.

Δεν είχε φίλους και γνωστούς, δεν είχε μια αγάπη
Είχε στα στήθι του φωτιά, στο βλέμμα είχε δάκρυ.
Μα ένα βράδυ πήρε απόφαση, να αλλάξει την ζωή του
Φόρεσε τα καλά του, χάιδεψε την ψυχή του.

Βγήκε στους δρόμους μίλησε. Γίναν καινούργιοι φίλοι
Βρήκε φιλί δοκίμασε και γλύκανε τα χείλι.
Μα κάποια νύχτα κοίταξε, μέσα στον καθρέφτη
Το δάκρυ πάλι κύλησε, τον έρωτα είδε ψεύτη.

Μα τώρα την αλήθεια, εγώ θα σας την πω
Τι έκανε τον φίλο μας τόσο μοναχικό.
Χθες των εσταυρώσαμε, μ’ ένα μεγάλο ψέμα
σήμερα, στεφάνι αγκαθωτό του δώσαμε για στέμμα.

Τώρα όλοι θέλετε, να πάτε πιο κοντά του
Να τον αγκαλιάσετε, να μπείτε στην καρδιά του.
Λουλούδια να του στείλετε, ένα φιλί και χάδι
Μα εκείνος τώρα πέρασε, την πόρτα απ’ τον Άδη

Η καρδιά του τώρα έπαψε και άλλο δεν χτυπάει
Ήταν ένας άνθρωπος απλά, που έφυγε και πάει.
Ένα ταξίδι έκανε, σε εμάς, φέρνει το ρίγος
Μα ο κόσμος μας για εκείνωνε, ήταν μικρός και λίγος.

Επικοινωνια μεσω email: outopios@yahoo.com